Yazsam Roman Olur

   

   Kadın duygusal ve dolu gözlerle baktı adamın gözlerine "Olmuyor, yeteri kadar seviyorum ama araya giren nedenler oldurmuyor" dedi. Adam yeterince savaşmıştı onlar için. Fakat tek sorun kadının ailesiydi belki de kadın kendini hazır hissetmediği için böyle bir bahaneyi öne sürüyordu ve sona gelmişlerdi bu yüzden. Oysa ne çok seviyordu kadın adamın merhametini, onu sevme tarzını, gözyaşlarını öperek silmesini, bir anda onu mutlu edecek şeylerle karşısına çıkmasını. Adam öylece kaldı hiçbir şey diyemeden dünyası başına yıkılmış gibiydi. Bu ayrılığı hiç beklemiyordu en son düşüneceği şey bile değildi çünkü kadının onu sevdiğini biliyordu. "O zaman bitti mi her şey ?" der gibiydi adamın gözleri. "Bizim yaşayacak bir çok anımız var" diye haykırıyordu kalbi. Anlık verdiği karardan pişman olacağını biliyordu kadın. Çok severken terk etmek ona göre değildi ama gitmesi gerekiyordu. Usulca kalktı ruhunu adamın yanında bankta bırakarak "Seni asla unutmayacağım" dedi tiz bir sesle. Adam kafasını kaldıramadı kaldırırsa ona olan aşkına yenileceğini biliyordu, o gözleri bir daha unutamayacaktı. Kadın ağır adımlarla deniz kenarında ilerlemeye başladı. Kalbi hala gökyüzü kadar sonsuz sevdiği adamdaydı. "Keşke kal dese bir daha gitmemek üzere kalırım" diye geçiriyordu içinden. Oysa bu sahilde beraber ne mutluluklar yaşamışlardı, kaç kere sabahlamışlar, kaç kere sarılmışlardı hiç bırakmayacakmışcasına... Şimdi bu sahil onların ayrılıklarına şahit mi olacaktı ? Peki ya bu şehir ? Nasıl çekilecekti onsuz, her köşesinde buram buram anıları varken.. Geri döndü adama bakmak için oysa adam...