Huzursuzluk...

 Ne kadar zormuş büyümek... Küçükken en çok istediğim şeydi hemen büyümek her yerde laf söz sahibi olmak, lafa girdiğimde birinin beni dinlemesi, ailemden izinsiz her şeyi yapabilmek. Şuan büyüdüm evet ne güzel hayalime kavuştum peki ya mutlu muyum ? Sahi bu kadar zor mu bu büyüyüp hayata atılma olayı. Düşünsenize büyümüşsünüz ( tabi kendime göre büyümek bu ) okulunuzun bitmesine ok az bir zaman dilimi kalmış ve siz hayatın bir ucundan tutup hayatınıza yeni sayfa açmak için yola koyuluyorsunuz. Sonunda sizi bekleyen acı gerçekleri bilmeden en içten ve samimi hevesinizle... Başladığınız o tertemiz sayfanın daha ortasına gelemeden karşınıza bir gerçek çıkıyor yada biz buna engel diyelim hop! O da ne ? Birden yere düşüyorsunuz ve kalkmak için haftalarca emek veriyorsunuz ve tekrar tekrar aynı şeyleri yaşıyorsunuz... Düşünüyorum bu düşmelerin sonunda ne zaman dimdik ayağa kalkabilirim diye..

   Neler yazdım bende anlamadım ama anlatacağım daha çok şey var anlatacak. Uzun zamandır yoktum yazacağım çok şey birikti, çok anı, çok kitap.. Özellikle kitap birikti ama önce birkaç anımı paylaşmak için kısa aralıklarla kendi öyküm üzerine bir bölüm açıp tüm acılarımı, anılarımı yazacağım teker teker. Üzerimde ki huzursuzluğu ve ağırlığı anca yazarak yok edebilirim buna inanıyorum. Uzun zamandır kalem kağıt almıyorum elime alasım yok nedensizce. Okul hayatımın son döneminde o kadar usandığım o vize ve finalleri şuan mumla arıyorum. Siz siz olun mezun olmayın hayatınız boyunca öğrenci kalın bence kalem kağıt hep çevrenizde olsun sizden uzak kalmasın. Şimdilik bir nebzede olsa içimi döktüğümü düşünüyorum yine uğrayacağım kendi öykümde tekrar anlatacağım her şeyi çok detaylı ve çok hüzünle... Hepinize sevgilerimle...